«Στη μοναξιά του φεγγαριού», Αθήνα 2009

Ποιητική συλλογή στην οποία περιέχονται 53 ποιήματα, χωρισμένα σε πέντε θεματικές ενότητες με τους αντίστοιχους τίτλους: α) Η γέννηση, β) Η αρπαγή,

γ) Η προσμονή, δ) Η ελπίδα, ε) Ο λυτρωμός.

Σχέδιο εξωφύλλου: Σπύρος Αντωνέλλος

«Το μόττο του βιβλίου είναι καθοριστικό της ποιητικής του Νίκου Πενταρά, στη συλλογή του "Στη Μοναξιά του Φεγγαριού", που θα βοηθήσει να συλλάβουμε και τα εργαλεία, σύγχρονα ή παλαιά , με τα οποία πρέπει να πλησιάζουμε την ποίησή του. Γράφει λοιπόν ως προμετωπίδα του έργου του αυτού:

«Απλούστατα, δεν πρόσεξαν την παρουσία μας εδώ, γιατί δε ζήσαμε στην εποχή τους, αλλά στην εποχή του Κάλβου και του Σολωμού, του Παλαμά και του Καβάφη, με τη λαβωματιά στο στήθος από τον πυροβολισμό , που σκόρπισε στο σκοτεινό δωμάτιο τους πένθιμους συλλογισμούς του Καρυωτάκη.»

Οίνος λοιπόν εις  παλαιούς ασκούς, και ας μη κατηγορούμε για την έλλειψη νεοτερικότητας. Το μόνο ίσως στο οποίο διαφέρει από τις παλαιές σχολές είναι ο ελεύθερος στίχος, στον οποίο γράφει. Κατά τα άλλα, στη συλλογή αυτή, εκτός από τα μονόστιχα και ολιγόστιχα ποιήματα, στα οποία συμπυκνώνει το λυρισμό του, βρίσκουμε  θεματικά και εικονικά τη φύση να παίζει τον πρώτο ρόλο, αφού από αυτήν παίρνει τις περισσότερες εικόνες του, και μ’ αυτήν συνταιριάζει τα ανθρώπινα, συναισθήματα και σκέψεις.

Οι εικόνες του από τη φύση, με τις παρομοιώσεις, τις μεταφορές, τις αλληγορίες, τις αντιθέσεις, επιβεβαιώνουν το προλογικό του σημείωμα.  

Μικρά ποιήματα, με τη θλίψη για την καταστροφή της Κύπρου, τη συγκρατημένη αποδοχή των γεγονότων και των καταστάσεων, των ανθρωπίνων.

Η προσπάθεια συγγραφής ολιγόστιχων ποιημάτων, μονόστιχων, δίστιχων, τρίστιχων κρίνεται επιτυχής, γιατί και δεξιότητα χρειάζεται και συμπύκνωση λόγου και νοημάτων ποιητικά δοσμένων. (Στέλιος Παπαντωνίου, Φιλόλογος - Μελετητής)

«Με αφομοιωμένες επιδράσεις και με προσωπικό ύφος αυτοβιογραφείται ποιητικά ο Νίκος Πενταράς στο βιβλίο του «Στη μοναξιά του φεγγαριού», που είναι, πιστεύω, το καλύτερο από όλα τα προηγούμενα. Και αυτή η λυρική βιογραφία σταματά και συνεπαίρνει τον αναγνώστη με τα ωραία νοήματα και τις ποιητικές εικόνες. (Αντώνης Πιλλάς, 28/10/2010)